Op dit moment zijn de onderhandelingen om tot
overeenstemming voor een nieuwe cao in de transportsector te komen volledig
vastgelopen. Dit is erg jammer, temeer omdat er op dit moment sociale zaken in
de sector spelen waarbij eensgezindheid tussen werknemers- en werkgeverpartijen
meer dan ooit gewenst is om deze kwesties op te lossen. Het begon met een
voorstel van werknemerspartijen om “slechts” de lonen met 3% te verhogen voor
één jaar en de vrijwillige tijd-voor-tijd regeling op te heffen. Verder niets. Er
was niet te tornen aan de algemeen ingezette 3% looneis. Werkgevers in de
sector hebben echter moeite om na vijf jaar diepe crisis het hoofd boven water
te houden. Massaal is er ingeteerd op het eigen vermogen en de continuïteit van
veel bedrijven loopt ernstig gevaar. Veel gerenommeerde transportbedrijven zijn
al omgevallen en hebben werknemers berooid achtergelaten. De verleiding bij
werkgevers is daarom groot om met goedkopere arbeidskrachten te gaan werken,
dit doet zich vooral voor in het internationale wegvervoer. Cijfers tonen aan
dat het internationale wegvervoer door Nederlandse bedrijven op Europees niveau
tot 1% is gereduceerd. Internationaal opererende bedrijven vanuit NL zijn door
de hogere loonkosten weggesaneerd uit het grensoverschrijdende wegvervoer. Een
voorlopig niet te herstellen gegeven dat zal moeten worden geaccepteerd. 1-0
voor (voormalig) Oost Europa in het wegvervoer. Dit is het gevolg van de open
grenzen en uitbreiding van de EU. Veel
werkgevers hebben hierop geanticipeerd door een vestiging te openen in het
buitenland. Niet omdat ze dit zo graag willen, maar slechts omdat dit de enige
overlevingskans voor het bedrijf is. Als werkgever snap ik dat volkomen en daar
is ook niets mis mee. Ook werkgevers zijn gebaat bij het in stand houden van
het bedrijf, er is immers helemaal niets om op terug te vallen wanneer het mis
gaat. Dat veel Nederlandse transportbedrijven nu massaal aan het “uitvlaggen”
zijn is dus het logische gevolg van het ingezette en tevens democratisch
besloten beleid van de EU. Nationaal opererende transportbedrijven zijn allang
blij dat hun internationale collega’s zich verplaatsen naar andere landen. Stel
je voor wat een concurrentie chaos het zou worden als deze vervoerders zich
zouden mengen in het nationale vervoer. Wat
mij betreft focussen we ons als partijen in ons kleine kikkerlandje vanaf
vandaag op de nationale distributie bedrijven en hun medewerkers. Immers 85% van het vervoer vindt plaats binnen
een straal van 300 km rondom de vestigingsplaats van het bedrijf. Dit vervoer
moet op een eerlijk speelveld plaatsvinden. Bedrijven die in dit segment op
arbeidsvoorwaarden concurreren, moeten hard worden aangepakt om de sector
gezond te houden. Tevens zullen de nationale transportbedrijven zich moeten
inspannen om de voormalig internationale chauffeur een plek te bieden, de
voormalig internationaal chauffeur zal zich moeten schikken in zijn lot door
gemotiveerd aan de slag te gaan in een nieuwe werkomgeving die anders zal zijn
dan voorheen. In het binnenlands vervoer wordt hard gewerkt, is meer stress en
zijn het vaak lange dagen. Door nu veel negatieve aandacht te schenken aan het
opdrogende internationale wegvervoer met Nederlandse chauffeurs bij de
totstandkoming van een nieuwe cao bgv is niemand gebaat en verhit de gemoederen
onnodig. Door de perikelen rondom het fenomeen “uitvlaggen” hebben
werknemerspartijen zich opgesplitst in meerdere belangenverenigingen en
actiegroepen waarvan niemand kan doorgronden hoe groot deze nu werkelijk zijn. Echter
de (social)media is gewillig en vreet uit de hand van de conflicterende
partijen waarbij de focus wordt verlegt van constructief naar objectief. De vakorganisaties FNV en CNV zijn de gebeten
hond en wordt verweten met werkgevers mee te heulen en niet (meer) voor de belangen van de
chauffeurs op te komen. Als reactie komen FNV en CNV nu met een hoge looneis op
het verkeerde moment om te redden wat er te redden valt en om draagvlak bij de
leden te gelde te maken. Dit terwijl beide organisaties dit looneis instrument
absoluut niet nodig hebben om hun bestaansrecht te waarborgen. Beide doen ze
wat ze kunnen om het nationale speelveld eerlijk te houden echter verliezen
begrijpelijkerwijs de grip op het internationale vervoer. De verwijten op basis
van het internationale vervoer aan het adres van FNV en CNV zijn wat mij
betreft dan ook volledig ongegrond en als je er goed over nadenkt zelfs absurd.
Neemt niet weg dat de overige belangenverenigingen en actiegroepen ook goede
actiepunten hebben waar het wegvervoer bij gebaat is. Wat is er dan nu nodig om
tot herstel van de verhoudingen en een professionele transportsector te komen?
Ten eerste een sterke werknemers- en werkgeversorganisatie. Zonder sterke
partijen die gefundeerd en op inhoud met elkaar discussiëren, komen we nergens
en raakt de sector “van God en gebod los” met alle gevolgen van dien. We zullen
aan werknemerszijde de focus moeten verleggen van versnippering naar hereniging
en herijking van de belangen en tevens van de financiering daarvan. Aan
werkgeverzijde zullen we het belang van een goed georganiseerde
werknemerspartij bij onze werknemers onder de aandacht moeten brengen en
misschien zelfs wel moeten faciliteren. Zelf doe ik dat al jaren, de
contributie voor het lidmaatschap wordt binnen ons bedrijf via het bruto loon
verrekend. Ons bedrijf heeft een goede
band met FNV en CNV omdat er constructief wordt samengewerkt op bepaalde punten
en we ons aan de geldende wet- en regelgeving houden en de cao naleven. We zien
deze partijen niet als last maar als voorwaarde om democratische arbeidsverhoudingen
te brengen en te houden daar waar ze horen. Werkgevers die dit vreemd vinden
zouden eens bij zichzelf te rade moeten gaan. Werkgevers zouden daarnaast
allemaal lid moeten zijn van TLN. Werkgevers en werknemers die serieus en
professioneel met hun vak bezig zijn zien het belang van het lidmaatschap in en
weten wat HUN vereniging voor hen doet. In de collectiviteit kan het niet
anders dan dat je ook lidmaatschapsgeld betaald voor zaken die voor het
individu niet interessant zijn. Nu de cao onderhandelingen zijn vastgelopen, de
gemoederen tot het kookpunt zijn verhit wordt als paardenmiddel de SOOB cao ter
discussie gesteld. Met deze onnavolgbare actie van werknemerspartijen staat
binnenkort de hele sector o.a. qua opleiden en naleving arbeidsvoorwaarden op
de kop. Ik ben daar enorm boos over. Oké, over de SOOB valt wel wat negatiefs
te vertellen, er zijn foutjes gemaakt de afgelopen jaren. Werkgevers en
werknemers waren daar overigens zelf beide bij. Als TLN lid heb ik binnen TLN
besturen o.a. vaak gewezen op de in mijn ogen verkeerde werkwijze bij het
opleiden via VTL en het onbereikbare en niet transparante bestuur. Veel
collega’s van mij deden hetzelfde. VTL is onlangs geheel gereorganiseerd en is
geworden tot een fantastische vereniging waar men gemotiveerd en professioneel
met voorlichting, opleiden en instroom bezig is binnen het vastgestelde SOOB
budget. Als ondernemer heb je dus wel degelijk invloed op het reilen en zeilen
binnen een vereniging, mits je de moeite neemt je te verdiepen en zo mogelijk
een actieve bijdrage te leveren in bestuur of organisatie. Weten waar het over
gaat is iets anders dan afzijdig roeptoeteren en reageren op incidenten. Juist de
roeptoeteraars en incidenten spelen ons nu parten en dat is een kwalijke zaak. Temeer
omdat de verbindende schakel tussen werknemer en werkgever, de SOOB cao, nu als
breekijzer wordt gebruikt. Daar waar juist de sector verbindend zou moeten zijn
wordt de handdoek eenzijdig in de ring gegooid. Dit kan een hele dure fout zijn
die we zo snel mogelijk samen moeten herstellen. Binnen SOOB betalen ook niet
leden van werknemer- en werkgeverorganisaties contributie en zijn daarmee part
of the deal in de collectieve belangen behartiging binnen de sector. Welke
collectieve belangen dit zijn zullen we gezamenlijk moeten vaststellen. Welk
budget hiervoor moet worden vrijgemaakt eveneens. Waar liggen de belangen? Ten
eerste het bevorderen van een representatieve achterban aan beide zijden want
daar begint het mee. Daarnaast op alle niveaus een eerlijk en sociaal nationaal
speelveld creëren met intensieve controle op naleving en harde sancties op
overtreding daarvan. Zorgen voor markconforme salarissen waarvoor werknemers
graag in de sector aan de slag willen. Last but not least jonge enthousiaste
mensen de kans geven op instroom in onze mooie sector en instroom van
werkzoekende chauffeurs bevorderen. Kun je als ondernemer tegelijkertijd fan
zijn of worden van FNV, CNV en TLN? Ja, dat kan wanneer je jezelf daarbij
wegcijfert en gaat voor het collectieve belang van een gezonde sector en een
eerlijke en sociale werkomgeving. Als we samen alleen maar blijven strijden
tegen “uitvlaggen” en blijven rondstruinen op volle parkeerplaatsen met witte
kentekens blijven we een onhaalbaar doel nastreven waarbij we de EU
uitbreidingen zullen moeten terugdraaien. Snel vergeten volgens mij, te laat,
niet haalbaar en nu alleen maar tegen wil en dank te accepteren. Laten we
elkaar opzoeken waar de invloed wel is uit te oefenen en dat is het “nationale”
transport. Volgens mij liggen daar de belangen van een ieder op hetzelfde niveau.
We hebben de beste chauffeurs, legio goedwillende en binnen TLN goed georganiseerde
bedrijven en een goed georganiseerde vakorganisatie en dat alles komt samen in
de SOOB cao. Laten we deze kans benutten om samen sterker te worden in plaats
van elkaar te verzwakken met wedstrijdjes ver plassen met forse tegenwind
vanuit de EU. Door nu de handen ineen te slaan, over de eigen schaduw heen te
springen en samen constructief te werken aan continuïteit van een onmisbare
sector creëren we kansen om samen te verdienen wat we waard zijn. Door nu goed
te professionaliseren en samen te werken aan een sterk imago worden we een door
opdrachtgevers en maatschappij gewaardeerde sector. Door over elkaar heen
rollebollende partijen worden we blijvend geassocieerd met cowboys en indianen
die voortdurend op de barricades staan maar geen meter verder komen. Not done
in een democratische poldermaatschappij. Hierdoor worden we ondanks alle
goedbedoelde en versnipperde initiatieven verfoeid door de burger en de
politiek. Door juist nu naast, voor en achter elkaar te staan worden
gezamenlijke inspanningen om één doel, een sociaal logistiek speelveld, te
bereiken op middellange termijn voldoende uitbetaald voor alle partijen en daar
worden we allemaal sterker van. Ik pak de handschoen graag op en haal de
knuppel weer uit het hoenderhok, niet omdat ik zo goed ben, maar omdat ik bereid
ben over mijn eigen schaduw heen te springen en transparante collectiviteit bij
mij de boventoon voert, omdat ik denk dat dit goed is voor de
transportbedrijven in de Nederland en de werknemers en hun vakorganisaties. Ik
vraag daarom aan besturen van alle betrokken partijen die zich in bovenstaande
min of meer herkennen om samen een kop koffie te drinken en een respectvol
gesprek aan te gaan bij Frans op de Bult in Deurningen (ov). Niet om te praten
over de inhoud van de cao onderhandelingen maar inhoudelijk en realistisch over
een gezonde toekomst voor de sector transport en logistiek in Nederland en hoe
we dat varkentje samen gaan wassen. Die uitdaging ga ik graag en met
enthousiasme aan. De SOOB cao moet om dit te bereiken blijven bestaan en daar
zullen we omwille van het in stand houden van de collectiviteit in
transportland Nederland op zeer korte termijn samen vorm en inhoud aan moeten
geven. Reacties via twitteraccount: @hgbrink